รีวิวหนังสือ ยอดมนุษย์ดาวเศร้า (เนื้อหาไม่เหมาะสำหรับเยาวชน)

ผู้เล่าเรื่อง องอาจ ชัยชาญชีพ
สำนักพิมพ์ เป็ด เต่า ควาย
ราคาปก 250 บาท จำนวน 384 หน้า

ยอดมนุษย์ดาวเศร้า เป็นหนังสือที่เล่าเรื่องโดยใช้ภาพวาดการ์ตูนบอกเล่าเรื่องราวชีวิตที่แตกสลายของผู้คนที่อาศัยอยู่บนดวงดาวเศร้าๆสีเทาที่แสนงดงาม

หลังจากอ่านจบก็รู้สึกหัวโล่งๆ ปัญหาที่เคยคิดว่ามันหนัก ตอนนี้ลืมไปหมดแล้ว(แต่สักพักพอลืมก็จะจำได้เหมือนเดิม เอ๊ะยังไง?) พอจะคิดหาคำมาอธิบายถึงหนังสือเล่มนี้ก็คิดไม่ออกเลย เหลือแต่ความรู้สึกว่ามันคือตรงใจ มันใช่อ่ะ!! เหมือนความรู้สึกที่ค้างคาได้ถูกระบายออกไปหมดแล้วหลังจากการอ่าน ทั้งความเหงา ความเศร้า หายหมด คิดได้แค่ว่าคนอื่นก็คงจะเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันมั้ง เราไม่ได้เป็นแค่คนเหงาเศร้ากับเรื่องโง่ๆเพียงคนเดียวในโลก ยังมีคนอื่นที่รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน เพียงแต่เขาไม่บอกเรื่องแบบนี้กับใครเท่านั้นเอง

เป็นหนังสือที่อ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องที่ถูกบอกเล่ามันคือเรื่องง่ายๆเรื่องจริงๆที่เห็นในชีวิตประจำวัน แต่ก็คิดเองไม่ได้หรือไม่ก็มองไม่เห็นแกล้งทำเป็นไม่สนใจไม่อยากรับรู้จนต้องมีคนเขียนออกมาให้อ่าน พออ่านแล้วก็รู้สึกว่ามันลึกซึ้ง อบอุ่น และช่วยเยียวยาหัวใจ

เล่าความรู้สึกแบบบ่นๆละกัน ความคิดแรกก่อนที่จะได้อ่านหนังสือเล่มนี้คือคิดว่าพออ่านแล้วจะต้องมีน้ำตาแน่เลย แต่พอได้อ่านจริงๆแอดมินไม่มีน้ำตาเลยนะ แถมยังรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้น มันคือเรื่องตลกปนเศร้าเหงาจริง ที่แอดมินอ่านแล้วตลกที่สุดก็คงจะเป็นบทกวีของ 'จันผา' ชีวิตคือบทกวีอันแสนเศร้า ไม่รู้ว่าขำอะไรเหมือนกัน คงเพราะอ่านแล้วงงเลยแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนแน่ๆ

...ไม่มีสิ่งใดที่ไม่ใช่...
...ไม่มีสิ่งใดที่ไม่มี...
...สิ่งใดที่ไม่มีไม่ใช่...
...สิ่งใดที่ไม่ใช่ไม่มี...

อ่านแล้วก็เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าไม่เข้าใจอะไรเลย... ถ้าถามว่าแอดมินมีชีวิตตรงกับตัวละครไหนในหนังสือยอดมนุษย์ดาวเศร้า ก็คงจะตรงกับ 'เจน' บางครั้งแอดมินก็วิเคราะห์ตัวเองว่าเราเสพติดความเศร้าหรือเปล่า ชอบเอาตัวเองไปผูกติดกับความเศร้าพยายามหาความเศร้ามาเก็บไว้เป็นของใช้ส่วนตัวในชีวิตประจำวัน หรือจริงๆแล้วเราคือผู้เสพติดความเจ็บปวดทางใจ ที่พยายามหาทางให้หลุดพ้นด้วยการทำตัวเฉยๆแล้วรับความเศร้าอื่นมาเก็บไว้ในคอลเลคชั่นส่วนตัว

อืม...เล่าแบบเปิดอกเลยดีกว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว ความคิดที่อยากจะตายเหมือนตัวละครในหนังสือก็มีมาตลอดนะแต่ก็ไม่เคยบอกใคร(บอกไปจนได้) เพราะคิดว่าสาเหตุที่ทำให้ต้องดึงตัวเองไปเศร้าตลอดมันต้องเป็นเพราะสารเคมีในสมองแน่ๆ แอดมินพยายามทำตัวเงียบๆในเฟสบุ๊คส่วนตัว ไม่โพส ไม่อะไร แล้วก็ทำให้คนอื่นรู้ว่าฉันยังไม่ตายด้วยการไปเล่นเกมแจกของฟรี เพราะไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วง ไม่อยากถูกสนใจ ไม่อยากโดนหมั่นไส้ หรือโดนรำคาญ เพราะกลัวคนอื่นจะคิดว่าเรากำลังเรียกร้องความสนใจ และสาเหตุสำคัญที่ไม่ลงมือทำก็เพราะ "ขี้เกียจ" การมีชีวิตมันก็ยากนะ แต่การจะจบชีวิตตัวเองมันก็ไม่ง่ายคิดได้แบบนั้นก็เลยปล่อยไปละกัน ปล่อยให้อยู่แบบสุขๆเศร้าๆแบบนี้แหละตื่นเต้นดี

คุณเคยได้ยินเรื่อง 52Hz มั้ย? มันเป็นวาฬสีน้ำเงินที่ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในมหาสมุทรแปซิฟิคมาเป็นเวลานานถึงยี่สิบปี มันไม่อาจสื่อสารไปถึงวาฬตัวอื่นๆ ได้ เพราะคลื่นความถี่ 52Hz ของมัน ดันเป็นความถี่ที่ไม่เหมือนกับวาฬตัวใดในโลก มันจึงต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาตลอด
.....นั่นแหละ ฉันล่ะ....

สรุป เป็นหนังสือสารานุกรมคนเศร้าแนวปรัชญาง่ายๆที่สอนคนเศร้าให้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกเศร้าต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง และทำให้คนเศร้าเข้าใจตัวเองมากขึ้น ส่วนคนไม่เศร้าก็อ่านได้นะ #ยอดมนุษย์ดาวเศร้า