รีวิว ขัปปะ

ผู้แต่ง ริวโนะซุเกะ อะคุตะงาวะ (คนเดียวกับที่เขียนเรื่อง ราโชมอน)
ผู้แปล กัลยาณี สัตสุวรรณ
สำนักพิมพ์ เม่นวรรณกรรม
ราคาปก 135 บาท จำนวน 120 หน้า

เรื่องย่อ เป็นเรื่องของ คนไข้หมายเลข 23 ในโรงพยาบาลโรคจิตแห่งหนึ่ง ที่เล่าเรื่องที่เขาได้หลงเข้าไปอยู่ในดินแดนของขัปปะ

ริวโนะซุเกะ อะคุตะงาวะ ผู้แต่งเรื่อง ขัปปะ ได้จบชีวิตตัวเองเมื่อปี 1927 ในวัย 35 ปี ด้วยการดื่มยาพิษ เหตุเพราะเกิด "ความรู้สึกหวาดหวั่นไม่แน่ใจในอนาคตตนเอง" หลังจากที่แต่งเรื่อง ขัปปะ เสร็จได้เพียง 4 เดือน ทำให้หนังสือเรื่อง ขัปปะ เป็นหนังสือเรื่องสุดท้ายในชีวิตของเขา ขัปปะ ไม่ใช่เรื่องเสียดสีสังคมรุนแรงแต่เป็นเพียงการแสดงถึงความสิ้นหวังไม่หมายมั่นสิ่งใดจากสภาวการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป

"คมมีดแห่งจิตใจของอะคุตะงาวะสั้นและทื่อเกินกว่าจะแทงทะลุวงล้อมของสภาวการ์ณอันมืดมิดออกมาได้" //เคนซุเกะ ทะมะอิ (มีนาคม 2521)

ที่แอดมินสนใจหนังสือเล่มนี้เพราะชื่อเรื่องแปลกแบบน่ารักดี ภาพปกก็สวย ส่วนปกหลังก็เขียนไว้ว่าเป็นเรื่องชวนหัว ขบขัน และเสียดสีสังคมมนุษย์ แนวนี้น่าจะพออ่านได้นะ เห็นมาก็นานหลายปีแต่ก็ไม่ซื้อสักที พอมีโอกาศเปิดอ่านคำนำจากผู้แปล และบทกล่าวนำที่ เคนซุเกะ ทะมะอิ เป็นคนเขียน ก็รู้สึกว่าเป็นหนังสือที่น่าสนใจมาก คูลมาก เลยตัดสินใจซื้อได้ง่ายขึ้น

พอกลับถึงบ้านก็หยิบขึ้นมาอ่านแล้วก็คิดว่าเราก็คูลเหมือนกันแฮะอ่านหนังสือที่ดูฉลาดๆแบบนี้ก็ได้ด้วย(เพราะเห็นมีแต่คนฉลาดๆคูลๆอ่านเรื่องแนวนี้กัน)แต่พออ่านจบเท่านั้นแหละรู้สึกว่าตัวเองโง่ทันที ที่รู้สึกว่าโง่ก็เพราะเป็นหนังสือที่เล่าเรื่องได้ลึกซึ้งมีแนวคิดแบบแปลกประหลาดจนต้องตีความวิเคราะห์เนื้อหา ซึ่งยากเกินกว่าคนที่คิดอะไรเพียงตื้นเขินอย่างแอดมินจะเข้าใจได้ทั้งหมด ขนาดลองอ่านอีกรอบก็ยังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างอยู่ดี

ถ้าไม่ใช้การตีความเนื้อหาเลย ขัปปะ ก็คงเป็นเรื่องสั้นแนวแฟนตาซีหลุดโลกที่เนื้อหาออกแนวเศร้าๆปนขำๆ ส่วนตัวละครในเรื่องไม่ว่าจะเป็นตัวเอกของเรื่องหรือว่าขบวนการขัปปะ ก็คิดอะไรแบบแปลกๆ อยู่นอกกรอบที่คนทั่วไปจะทำกัน อ่านแล้วก็รู้สึกว้าว แบบนี้ก็ได้เหรอ แปลกดีแฮะ คิดได้ยังไง

อย่างตอนที่ขัปปะคลอดลูก ถึงแม้จะคลอดแบบเดียวกันกับมนุษย์คือต้องมีหมอหรือหมอตำแยมาช่วย แต่ก่อนคลอดจริงๆ ขัปปะผู้พ่อจะถามเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องแม่ก่อนว่าอยากเกิดมาหรือไม่ โดยการใช้ปากจ่อเข้าไปตรงช่องคลอดแล้วถามด้วยเสียงดังๆซ้ำๆว่า "เจ้าอยากจะเกิดมาในโลกนี้หรือไม่ จงคิดให้ดีแล้วตอบมา"

ตอนที่แอดมินอ่านแล้วชอบที่สุดก็คงเป็นตอนที่วิญญาณของ ทคนักกวี ซึ่งฆ่าตัวตาย ถูกร่างทรง นางฮอบ อัญเชิญวิญญาณมาตอบคำถาม หลังจากที่มีขัปปะหลายตัวพบเห็นวิญญาณของกวีทคยังคงล่องลอยอยู่ในสถานที่ที่เขาได้ทำการปลิดชีพตัวเอง ตัดข้อความมาแบบสั้นๆละกันนะ

ถาม : วิญญาณเจ้าปรากฏตัวออกมาเพื่ออะไร
ตอบ : เพราะอยากรู้ว่าหลังจากตายไปแล้วเราจะมีชื่อเสียงแค่ไหน

คืออ่านแล้วก็รู้สึกว่าคนเขียนเขาตลกดีนะ สาเหตุที่ทคนักกวีฆ่าตัวตายเพราะอยากเช็คเรทติ้งว่าหลังจากที่เขาตายไปแล้วจะดังแค่ไหน แล้วยังตบมุกให้คนอ่านอีกว่า นางฮอบร่างทรงมีอาชีพเก่าเป็นนักแสดง...เอ้า!! งั้นที่เรียกวิญญาณมาให้สัมภาษณ์มันคือเรื่องจริงในเรื่องหรือว่าเป็นแค่การแสดงของนางฮอบก็สุดแล้วแต่ให้เราคิดเอาเองเลย

ส่วน ขัปปะ ตัวที่แอดมินชอบก็คือ ขัปปะอาวุโสตัวที่อาศัยอยู่แถบชานเมืองที่โผล่ในเรื่องตอนก่อนจบ ขัปปะตัวนี้พิเศษตรงที่เหมือน Benjamin Button คือเกิดมาแล้วก็แก่เลย จากนั้นพออายุมากขึ้นเขาก็ค่อยๆกลายเป็นเด็ก "เขามีชีวิตแบบที่ตัวเขาไม่เรียกว่า ความสุข แต่เขาเรียกมันว่า ความสงบ เขาไม่มีกิเลสแบบคนแก่ และไม่มีตัณหาแบบคนหนุ่ม" ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่ก็รู้สึกว่าเท่มาก

สรุป อ่านแล้วรู้สึกแปลกดี ชอบอ่ะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ