รีวิวหนังสือ ฝนสีขาว

ฝนสีขาว (นิยายแปล)
ผู้เขียน อาคากะวา จิโร
แปลโดย ปัญจารีย์ จารีธนารักษ์
สำนักพิมพ์ JBook Bliss Publishing
ราคาปก 160 บาท จำนวน 176 หน้า

อ่านจบแล้วเลยมาเล่าให้ฟัง นิยายแนวฆาตกรไล่ล่า

หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่เขียนไว้ตั้งแต่ปี 1985 เห็นบอกว่าที่ญี่ปุ่นพิมพ์ซ้ำแล้วถึง 50 ครั้งด้วยกัน ส่วนอาคากะวา จิโร ก็คนที่เขียนเรื่อง มิเกะเนะโกะ โฮล์มส์ แมวสามสียอดนักสืบ แต่แอดมินไม่เคยอ่านหรอก เพราะไม่นิยมแนวฉดใฉ แอดมินชอบแนวมุ้งมิ้งเลือดสาดมากกว่า 555+

เรื่องย่อ ฝนสีขาวประหลาดโปรยปรายลงมาไม่นาน ความบ้าคลั่งของผู้มีปมในจิตใจได้ถูกปลดล็อคออกมาจนทำให้เกิดการนองเลือดภายในหุบเขาเล็กๆแห่งหนึ่ง

ฝนสีขาว เป็นเรื่องที่พล็อตเรื่องธรรมดา แต่เพราะการเล่าเรื่องต่างหากที่ทำให้หนังสือเล่มนี้สนุก แล้วพล็อตเรื่องที่บอกว่าธรรมดาเป็นยังไง? ก็คนเขียนจับเอาตัวละครที่ปูเรื่องไว้ตั้งแต่ต้นว่ามีปมโดนคนอื่นรังแกแล้วเปลี่ยนให้กลายเป็นฆาตกรสุดโหดเพราะโดนฝนสีขาวทำให้ความคับแค้นใจทั้งหมดระเบิดออกมา

ตัวละครที่เป็นฆาตกรก็จะมี
1.เด็กนักศึกษาชายที่รูปร่างเหมือนถั่วงอก เขาชอบสาวสวยที่เป็นสมาชิกชมรมปีนเขาก็เลยสมัครเข้าชมรมแล้วมาปีนเขากับเธอด้วยแต่ก็ถูกเด็กสาวคนนั้นทิ้งไว้กลางทางระหว่างเดินขึ้นเขา เหตุเพราะเขาเหนื่อยจนเป็นลม
2.ลูกสะใภ้ ที่โดนแม่ผัวกับสามีรังแก โขกสับพูดจาดูถูกต่างๆนาๆถูกใช้เยี่ยงแรงงานทาส พวกเขาเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นระบายอารมณ์
3.สามี ที่ถูกภรรยาหลอกเงินจนหมดตัว เท่านั้นยังไม่พอเธอยังกล้าเล่นชู้ ขนาดถูกจับได้คาหนังคาเขา หล่อนก็ยังกล้าบอกว่าเป็นความผิดของสามีที่ทำให้เธอเหงาจนต้องหาผู้ชายอื่นมาเป็นตัวช่วย
4.เด็กสาวอายุ 11 ขวบ ที่แม่ของเธอต้องไปทำงานในเมืองใหญ่เพื่อหาเงินส่งมาให้ครอบครัว เธอต้องดูแลน้องชาย และพ่อพิการแขนขาดที่รู้สึกว่าชีวิตตัวเองรันทดเลยต้องหันไปพึ่งเหล้า พอเหล้าหมดพ่อก็ทุบตีลูกสาวจนเธอไม่อยากไปโรงเรียน
และก็ยังมีตัวละครที่โดนฝนสีขาวแต่ไม่กลายเป็นฆาตกรนะ เพราะปมเล็กๆของเขาทำได้แค่กลายเป็นไอ้หื่นที่หาสาวๆมาข่มขืนเฉยๆแต่ไม่ได้ฆ่า

ที่แอดมินไม่ได้เขียนชื่อตัวละครเลย เพราะจำไม่ได้ เป็นหนังสือเล่มบางๆที่มีตัวละครเยอะมาก นับเฉพาะที่ตายในเรื่องมีทั้งหมด 13 ศพ ตัวละครที่เหลือรอดก็มีอีกเป็นหมู่บ้าน และนอกจากตัวละครที่เยอะจนจำไม่หมดแล้ว แอดมินก็ไม่รู้ว่าคนเขียนคิดอะไรอยู่ถึงได้ตั้งชื่อตัวละครคล้ายๆกันแถมยังมีตัวละครชื่อซ้ำกันอีกด้วย งงเด้ งงเด้

เรื่องนี้เหมือนเขียนเอามัน อยากเริ่มเรื่องก็เริ่ม อยากจะก็จบ เน้นฆ่าๆๆๆๆๆๆ หนีๆๆๆๆๆๆ เหมือนจะบ่นแต่จริงๆแอดมินชอบอ่ะ เหมือนดูหนังไล่ล่ายุค 90 แบบเจสันอะไรทำนองนั้นที่ไม่ต้องการเหตุผลและคำอธิบาย แค่มีฆาตกรไล่ล่าเหยื่อ เหยื่อก็หนีไปสิ ถ้าหนีไม่ทันก็ตายแค่นั้น

เรื่องฝนสีขาวเป็นเรื่องที่มีฆาตกรเยอะมาก แถมยังมีทั้งเด็กผู้ใหญ่ผู้หญิงผู้ชาย แล้วก่อนหน้านี้พวกฆาตกรทั้งหลายก็เป็นพวกไม่สู้คนจนน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก แอดมินอ่านแล้วก็อัดอั้นตันใจแทนไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้พวกฆาตกรโดนฝนทนให้คนพวกนี้รังแกได้ไง เพราะนิสัยของคนที่รังแกพวกเขาก็สุดจะทนทั้งนั้น ตั้งแต่กวนประสาทปากเสียทำร้ายร่างกายจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้ คนอ่านอย่างแอดมินเลยต้องเอาใจช่วยฆาตกรให้ฆ่าสำเร็จ แต่มีบ้างที่ฆากตรหลังจากฆ่าแก้แค้นได้สำเร็จแล้ว ความบ้าก็เหมือนยังไม่จางหายเลยทันที พวกเขาจึงหันมาเล่นงานคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยนี่สิ สงสัยจะติดใจกลิ่นคาวเลือดแล้ว

แอดมินคิดว่าหนังสือเล่มนี้ถ้าใส่วิธีการฆ่าเหยื่อให้ตายแบบอธิบายละเอียดหยิบๆจนเห็นภาพชัดๆน่าจะสนุกกว่านี้ เพราะตอนฆ่าเหยื่อถูกอธิบายสั้นๆแบบไม่สร้างสรรค์เลย คืออธิบายไว้แค่โดนมีดแทงแล้วก็ตาย หรือไม่ก็โดนพลั่วทุบหัวจนตาย มันไม่ได้อารมณ์อ่ะ บางทีแอดมินก็อยากอ่านอะไรที่มันพิศดารแบบโดนมีดแทงพุงทะลุกระเพาะอาหารทำให้น้ำย่อยทะลักจนกระเฉาะลงตับทำให้ปวดไตดิ้นทุรนทุรายจนตาย หรือไม่ก็โดนพลั่วทุบหัวจนเศษสมองไหลย้อยเข้าตาอุดโพรงจมูกหายใจไม่ออกสำลักเศษสมองตัวเองจนตาย น่าจะมีสีสันกว่านี้

สรุป เป็นหนังสือที่อ่านเพลินมาก ลุ้น ตื่นเต้น แต่อ่านแป๊ปเดียวก็จบแล้ว เหมาะสำหรับคนที่อยากอ่านอะไรง่ายๆแบบไม่ต้องใช้สมองคิดมาก แต่จะหาอ่านได้จากที่ไหนก็ไม่รู้เหมือนกันสินะเพราะมันไม่มีขายแล้ว...