รีวิวหนังสือ "คดีฆาตกรรมบนเนินอิบาริงะโอกะ" (นิยาย)

อ่านจบแล้วเลยมาเล่าให้ฟัง
"คดีฆาตกรรมบนเนินอิบาริงะโอกะ" (นิยาย)
ผู้แต่ง มินาโตะ คานาเอะ
ผู้แปล พลอยทับทิม ทับทิมทอง
สำนักพิมพ์ แพรวนิยายแปล
ราคาปก 225 จำนวน 237 หน้า

เรื่องย่อ เกิดเหตุฆาตกรรมในย่านอิบาริงะโอกะที่ตั้งอยู่บนเนินสูง ซึ่งเป็นย่านที่อยู่อาศัยสำหรับคนรวย.. ในครอบครัวทาคาฮาชิ คุณแม่ได้ลงมือสังหารคุณพ่อ ทำให้ลูกๆต้องตกอยู่ในฐานะลูกของฆาตกร แทนที่เด็กๆจะกลายเป็นผู้เสียหาย กลับกลายเป็นว่าสังคมรอบข้างอ้างว่าตนเองต่างหากที่เป็นผู้เสียหาย และสมาชิกในครอบครัวทาคาฮาชินั่นแหละคือผู้ที่นำความเสื่อมเสียมาสู่ชุมชน

เนื้อเรื่องออกแนวดราม่าสะท้อนสังคม จากสังคมที่เล็กที่สุด คือความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวระหว่างพ่อแม่ลูก เพื่อนบ้านในชุมชน ครูกับเพื่อนในโรงเรียน และเพื่อนร่วมงาน อ่านแล้วก็รู้สึกระแวงว่าคนที่ทำดีกับเรา เขาแค่ทำไปตามมารยาทหรือเปล่า แต่ลับหลังอาจจะเกลียดเราก็เป็นไปได้ ส่วนใครที่เผยธาตุแท้ออกมาก่อนก็จะถูกหัวเราะเยาะและกลายเป็นคนไม่มีมารยาททางสังคมทันที

เรื่องนี้ใช้วิธีเล่าเรื่องแนวเดียวกันกับเรื่องอื่นๆของ มินะโตะ คะนะเอะ ถ้าใครเคยอ่านเรื่อง คำสารภาพ หรือเรื่อง ชดใช้ น่าจะพอนึกภาพออก คือเล่าไปในมุมของตัวละครแต่ละตัว ซึ่งผู้อ่านจะต้องใช้การรวบรวมข้อมูลจากตัวละคร แล้วนำมาปะติดปะต่อผสมกันเป็นเรื่องราวทั้งหมด ใน คดีฆาตกรรมบนเนินอิบาริงะโอกะ ผู้เขียนเล่าเรื่องได้มันมาก ทำให้คนอ่านอยากรู้อยากเห็นเหมือนเป็นเพื่อนบ้านอีกหลังหนึ่งที่อยู่ข้างๆบ้านกัน โดยหลักๆจะเล่าเรื่องแยกเป็น 2 ครอบครัวใหญ่ คือบ้าน ของครอบครัวทาคาฮาชิที่ตกเป็นจำเลยสังคม กับครอบครัวเอ็นโด ที่บ้านอยู่ตรงข้ามกัน และตัวละครที่ให้ข้อมูลเพิ่มเติมคือมนุษย์ป้าที่อยู่ข้างบ้านของครอบครัวเอ็นโดซึ่งทำหน้าที่คอยสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเพื่อนบ้าน

บ้านเอ็นโด อายากะ เด็กสาวที่เอาแต่คิดว่าพ่อแม่รังแกฉัน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองก็นิสัยแย่ขนาดไหน มายุมิแม่ที่สนใจแต่ความต้องการของตัวเองเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของลูกที่ลูกโทษว่าเป็นความผิดของแม่ เคสุเกะ พ่อที่เอาแต่หนีปัญหาไม่สนใจว่าครอบครัวพังไปขนาดไหนแล้ว ต่างคนต่างก็ทำร้ายจิตใจกันและกัน และไม่สนจิตใจของคนอื่น คิดแต่ว่าตัวเองโดนทำร้ายอยู่นั่นแหละ อ่านแล้วรู้สึกอยากตบ! ตบมือแปะๆ

ส่วนเรื่องของบ้านทาคาฮาชิ...แอดมินไม่บอกหรอก อ่านเองละกัน สปอยเยอะจนไม่ต้องไปซื้ออ่านกันแล้วมั้งเนี้ย หึหึ

อยากให้อ่านกันจริงๆนะ แอดมินอ่านแล้วอินมาก คนเขียนเล่าเรื่องดราม่าของตัวละครได้จนรู้สึกว่าเขาน่าสงสารจัง นิสัยแย่ชะมัด งี่เง่า น่าหมั้นไส้ อ่านแล้วก็รู้สึกโมโห ทั้งๆที่เป็นการกระทำของตัวละครตัวเดิม แต่ทำให้รู้สึกได้หลายอารมณ์ มีมุมอย่างพวกที่ชอบอ่านข่าวในอินเตอร์เน็ตแล้วคอมเม้นท์ติเตียนคนอื่น ทำตัวเป็นผู้พิพากษาทั้งๆที่ไม่ได้รู้ความจริงและไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ ผู้เขียนทำให้เรามองเห็นว่าความจริงแล้วเขาเหล่านั้นก็มีปมเหมือนกัน แบบอาจจะหงุดหงิดเครียดจากการเรียนการทำงาน ก็มาระบายโดยการคอมเม้นท์ไปเรื่อย ไม่สนใจหรอกว่าคนที่ถูกกล่าวถึงถ้าได้อ่านข้อความเหล่านั้นแล้วจะมีความรู้สึกยังไง แค่ได้พิมพ์ด่าคนอื่นก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนดี สูงส่งกว่าคนอื่นแล้วก็จากไป...

แอดมินชอบประโยคหนึ่งในหนังสือนะ อ่านแล้วเหมือนโดนคนเขียนกำลังหลอกด่าหรือเปล่า ประโยคที่บอกว่า "ว่าแต่ไม่รู้จักสุภาษิตที่ว่า ดูคนอื่นแล้วกลับมาแก้ไขตัวเราหรือ?" หืม? ถ้าอ่านเรื่องนี้แล้วคิดตามได้ แอดมินก็คงจะกลายเป็นคนดี ไม่อยากตบนังเด็กนิสัยเสียบ้านเอ็นโดหรอก 555+

สรุป เป็นหนังสือที่อ่านเพลิน อ่านจบแล้วมีอะไรให้คิดต่อ สะท้อนสังคมมีสาระแล้วก็ให้แง่คิด